Lang zal Toon leven

'Op zeventien december van het jaar twintig duizend is het achttien duizend vierentachtig jaar geleden dat ik geboren werd,' schreef Toon Hermans in zijn bundel Wie is jong, wie is oud. Of hij binnen een kleine 18.000 jaar nog altijd herinnerd zal worden, durven we te betwijfelen. Maar vandaag, toch al zestien jaar na zijn dood, lijkt Toon nog springlevend. 'Jonge' collega's als Paul van Vliet en Freek de Jonge zingen de lof van de man die hen geïnspireerd heeft. In Carré deden ze op 12 december mee aan een prachtig eerbetoon, in het gezelschap van Wende (met een ontroerende uitvoering van Als de liefde niet bestond), Chantal Janzen, Toons gitarist Benny Ludemann en zijn vaste sidekick Johnny en andere artiesten uit Nederland en België (Lissa Meyvis, Herman Van Hove en het orkest van Paul Vanfleteren.) Deze galavoorstelling, in aanwezigheid van ex-koningin Beatrix, is op Oudejaarsavond integraal te zien op tv! Daar loopt ook een vierdelige documentaire over Toon Hermans waarover we eerder al berichtten.

Toon zelf had niet zoveel met verjaardagen maar gunde iedereen wel zijn pleziertje, in dit geval het liedje dat we allemaal zo graag zingen wanneer er iemand jarig is. Dit schreef hij daar zelf over in Overdrijvende wolkenvelden.

Wij kunnen soms elkaar met kleine onwaarheden een plezier doen. We hoeven niet altijd puur steriel op de feiten af te gaan, op de realiteit, of op wat we zeker weten, we mogen ook weleens gissen, of iets uitspreken of wensen tegen iemand waar we niet helemaal zeker van zijn. Als iemand jarig is bijvoorbeeld, dan zingen we toch met zijn allen luidkeels: ‘Lang zal ie leven, lang zal ie leven’, terwijl er niemand in het gezelschap is die daaromtrent ook maar enige informatie heeft. Maar het klinkt goed: ‘Lang zal ie leven.’ Stel je eens voor dat we allemaal zouden zingen: ‘Je zult het niet lang meer maken, je zult het niet lang meer maken, hiep, hiep, hiep hoera!’